Medycyna taktyczna w pigólce (dla ratowników wojskowych)

meskalina

Medycyna pola walki to "twór", który w wojsku polskim oficjalnie nie istnieje w postaci właściwej. Wszelkie wytyczne, dotyczące tej dziedziny, akceptowane przez MON opierają się na ratownictwie cywilnym.
To zgoła mylna koncepcja, zważywszy chocby na specyfikę warunków w jakich ratownikom wojskwym przyszło działac.
Priorytetem w ratownictwie cywilnym jest zdrowie i zycie pacjenta. Z regóły bezpieczny teren działań i dostepnośc do specjalistycznego sprzętu pozwala na szybką pomoc i ewakuację rannych do najbliższej placówki medycznej.
W warunkach bojowych najważniejsza jest misja. Na pierwszy rzut oka brutalne, lecz sprawnie przeprowadzona operacja wojskowa, oznacza mniej rannych i zabitych.
Również teren działań ratownika wojskowego często nie jest tak bezpieczny jak ratownika cywilnego. Pogoda, środowisko, łącznośc, dostępnośc sprzetu medycznego a także ogień prowadzony przez przeciwnika to jedne z licznych problemów z jakimi musi radzic sobie ratownik wojskowy. Wliczają sie do nich równeż czas ewakuacji, specyfika urazów i liczba poszkodowanych (często wypadki masowe).
Medycyna pola walki dzieli sie na 3 fazy:
1. pomoc medyczna pod ostrzałem
2. pomoc na polu walki (poza strefą gorącą)
3. ewakuacja medyczna (TACEVAC)
W pierwszej fazie najważniejsza jest obrona. Ogień prowadzony przez ratownika medycznego może czesto odgrywac ważna rolę w przebiegu misji i powinien byc przez niego prowadzony w razie konieczności, nawet jeśli wiąze sie to z zaprzestaniem udzielania pomocy poszkodowanemu. Ze względu na duże ryzyko ekspozycji ratowika na ogień przeciwnika, wszelkie czynności medyczne powinny byc ograniczone do zabezpieczenia urazów zagrażających życiu poszkodowanego (tamowanie masywnych krotoków opaską uciskową). Trzeba również pamietac o sprzęcie medycznym kttórego dostepnośc ogranicza sie do tego co ratownik posiada w plecaku.
Druga faza pozwala na udzielenie dokładniejszej pomocy, jednak trzeba byc stale gotowym na obronę przed ogniem przeciwnika (strefa gorąca może sie przesunąc!).
Dostepnośc sprzętu wciąż nie pozwala nam na profesjonalną opiekę nad poszkodowanym ale bezpieczeństwo terenu stwarza warunki do wykonania badania ogólnego, zabezpieczenia funkcji życiowych i pozostałych urazów.
Faza trzecia to ewakuacja pacjenta drogą powietrzna, lądową lub wodną (decyduje o tym specyfika terenu i rodzaj misji). Dostęnośc sprzetu i personelu medycznego jest o wiele wieksza niz w poprzednich dwóch strefach.
Reasumując czesto podczas udzielania pomocy ratownik medyczny znajduje sie w śmiertelnym niebezpieczeństwie i to do niego nalezy decyzja o sposobie udzielania pomocy. Ratownictwo taktyczne to jedna z najbardziej elastycznych dziedzin medycyny. Trzeba pamiętac, że każda misja jest inna a postepowanie według schematów wytycznych nie zawsze możliwe.

* powyzsze informacje pochodzą z amerykańskich wytycznych TCCC (Tactical Combat Casuality Care)